دوشنبه، سوم خرداد، فرصتی شد تا در دفتر انجمن عکاسان دفاع مقدس خدمت استاد بهرام محمدی‌فرد برسم. آشنایی من با استاد محمدی‌فرد به اوایل دوره دانشجویی برمیگرده که سفت و سخت عاشق عکاسی بودم و بعدش هم که در اینستاگرام با صفحه استاد و عکس‌هاشون بیشتر آشنا شدم. وقتی با دوربین قرضی دوستان، فکر خلق موقعیت‌های متفاوتی بودم که شاید چشم نمی‌بینه یا از بس دیده بهشون عادت کرده و از کنارش گذشته، علاقه‌مند به عکاسی شدم. بعد از خودآموز‌هایی که در فجازی می‌دیدم، جدی‌تر سر کلاس عکاسی استاد احمد ناطقی -عکاس بمباران شیمیایی حلبچه- نشستم. کم کم، روی سخت زندگی، اشتغال و گرانیِ دوربین و تجهیزات، من رو سمت عکاسی تجربی کشوند و با اینکه هنوز لذت و شوقش از سرم نیوفتاده اما از دنبال کردن حرفه‌ای عکاسی محروم موندم. به همین دلیل دیدن و نشستن پای صحبت‌های استاد بهرام محمدی فرد برام جذاب بود! عکس‌های استاد رو دیدیم و روایت جذاب هر عکس رو برامون با همان بیان محجوب و روحیه متواضع و البته با لذت، تعریف می‌کردند. از عکس‌های معروف بچه‌های فدائیان اسلام و شهید چمران تا عکس معروف خرمشهر و…
دم رفتن ازشون پرسیدم شما هنوز دوربین به دست هستید یا نه؟ گفتند قبل از کرونا هرسال راهیان نور عکاسی می‌کردند اما این روزها رفتن به لبنان و از اونجا هم رفتن به فلسطین و غزه تو سرشون بود! (علی‌رغم اینکه می‌دونستم استاد با اراده و وسیله شخصی خودشون به سوریه و لبنان رفتند تا از جنگ سی و سه روزه لبنان عکاسی کنند) هم‌صحبتی با استاد حال خوشی بود. بهشون از علاقه‌ام به عکاسی گفتم و هنوز هم دغدغه علاقمندان به عکاسی رو داشتن و گفتن هرجا بتونم بهشون میدون و آموزش می‌دم. صفحه استاد در اینتساگرام رو حتما دنبال کنید هرچند یک‌بار صفحه از دسترس خارج شد.
کتاب عکس ایشون هم در دست چاپه… .
ثبت دیدگاه