خوب؛ اینکه دعوا بر سر روش است نه اصل موضوع و بد؛ اینکه به جای نقد منصفانه و دقیق، مطرود و توهین می‌کنیم!
درباره عدالت و نزاع‌های این‌روزهایش حرف بسیار است (که در حال نوشتن یادداشتی مفصل هستم) اما این حجم از قضاوت‌های بی‌جا، بی‌سروته و بدون علم و اطلاع، نه به خاطر همه‌گیری و دم‌دستی شدن شبکه‌های اجتماعی، بلکه به خاطر سطحی شدن و بی‌عملی ماست!
البته باید گفت که در حرکت به سمت «مطلوب» اجماع نظر هست اما در روش، تفاوت داریم. ولی متأسفانه اینقدر کم‌ظرفیتیم که نمی‌توانیم بدون توهین و تهمت و برچسب‌زنی نقد کنیم و پیشنهاد و جایگزین ارائه بدهیم؟
البته ناگفته نماند که برخی هم این وسط موش می‌دوانند! مثلاً روی گذاره‌های موجود درباره عدالت توقف می‌کنند و با آن بازی می‌کنند؛ مثل تقدم و تأخر عدالت و ولایت و رابطه آن‌ها! نه که مقابل رهبری باشند؛ نه! ولی گاهی بدشان هم نمی‌آید که برای ساخت یک تصویر آزادی‌خواهانه از خود، کنایه‌هایی هم به رهبری و پشت پایی هم به دستگاه مربوطه‌شان بزنند و با پُز منتقدانه و روشنفکرانه و غُرهای بچه‌گانه و با هم‌زدن مصادیق (به‌جای حل ریشه‌ای مشکلات) شنل عدالتخواهی تن کنند!
من و بسیاری شبیه من، مخالف عدالت و عدالتخواهی نیستیم! بعضی از این دوستان را می‌شناسم! اما نسبت به دوستانم با حسن نیت نقد دارم!
این نکات را گفتم که اگر بعضی خواستند برچسب‌زنی کنند، دقت بیشتری به خرج دهند…
ثبت دیدگاه