فکر و ذهنیت انسان‌هاست که باعث می‌شود مسأله‌ای برایشان مهم باشد یا نه! هرچند «جمعی» که افراد برای خود انتخاب می‌کنند و بواسطه‌ی آن «محیط فرهنگی» خود را شکل می‌دهند هم بر تصمیماتشان اثرگذار است؛ محیطی که می‌تواند افراد را تصحیح کند و یا بالعکس؛ به بیماری روشنفکرنمایی دچارشان کند!
قاعده‌ی بالا هم بر ما مردم و هم بر مسؤلین کشور صدق می‌کند! یکی از مصادیقش هم این است که در روزی که پیامبر(ص) فرمود تنها آن‌را به من تبریک بگویید، در روزی که امام صادق(ع) فرمود بخشش‌های خدا غیرقابل شمارش است، در روزی که امام رضا(ع) فرمود مردم بیشتر از شب قدر عفو می‌شوند و در روزی که به تهیت و ابراز شادی، بسیار توصیه شده؛ نه خانواده‌ها و نه مسؤلین صدا و سیما و نه مسؤلین دولتی و نه شهری، روح شادی و نشاط را در جامعه ندمیدند!
وقتی کودک و نوجوان ما مثل عید نوروز (و حتا بالاتر و بهتر از آن) فضای نشاط و شادی و جشن را در قالب «پوشیدن لباس نو، عیدی دادن و عیدی گرفتن و دیدوبازدید» درک و تجربه نکند؛ باید منتظر دین‌زدایی از یک نسل و جامعه بود. این ما هستیم که میزان ارزش‌گذاری بر مسائل را در ذهن کودکان و نوجوانان‌مان تحریک و تعیین می‌کنیم و قطعاً در شکل‌گیری نظام ارزشی ذهنی ایشان سهم زیادی داریم…
ثبت دیدگاه